किनारमा उभिएकी स्त्री साहित्य August 13, 2021 -आरती तिवारी स्त्री कविताभित्र पस्दिन हेर्छे टाढैबाट, चुपचाप आफ्ना लागि लेखिएका कविता, कविता भएको । समयको सडकमा हिँड्दाहिँड्दै कामको भारीले थिचिएकी ऊ आरामको गोरेटोमा मस्त निदाएर सुस्ताउन चाहन्छे तर कर्तव्यको कोर्राले नीलो डँडाल्नु भएर … उसलाई फेरि धकेलिदिन्छ त्यही निष्ठुरी चीत्कार भरिएको निर्दयी नीरवतामा । मोहजालमा फसाएर गरिन्छ महँगो भाउमा उसको मुस्कानको व्यापार ऊ महसुस हुनै कहाँ दिन्छे र आफू ठगिएको । बहुरुपी छद्य हाँसोले युगौँदेखि लोभ्याउँदै आई संसारलाई उबडखाबड चौबाटोमा हिँड्दा पनि बुझ्छे छल, आडम्बर मित्रताको आडमा भएको घात पनि तर नदेखे जसरी बढ्छे अगाडि जिउँछे कवितालाई , केवल कवितामा स्त्री टाढैबाट चुपचाप, विना आहट । हिन्दीबाट अनुवादः सुमी लोहनी