-शिवहरि लुइटेल   अहिले लक्ष्मी गाउँ गाउँमा आएको छ पालिका पालिकामा आएको छ वडा वडामा आएको छ सिंहदरबार गाउँ गाउँमा आएको छ एक पटक लक्ष्मीप्रसाद देवकोटालाई हाम्रो गाउँ डुलाउन मन लागेको छ धरणिधर बसेको शेषनारायण गाउँ देखाउन मन लागेको छ उनको साहित्यसुधा सुनाउन मन लागेको छ अति सुन्दर मानव जीवन यो अझ सुन्दर पार्ने कसोगरी हो ? गाउँ नगर सहर बनेको छ हाम्रो गाउँलाई नगर

-शिवहरि लुइटेल   अहिले लक्ष्मी गाउँ गाउँमा आएको छ पालिका पालिकामा आएको छ वडा वडामा आएको छ सिंहदरबार गाउँ गाउँमा आएको छ एक पटक लक्ष्मीप्रसाद देवकोटालाई हाम्रो गाउँ डुलाउन मन लागेको छ धरणिधर बसेको शेषनारायण गाउँ देखाउन मन लागेको छ उनको साहित्यसुधा सुनाउन मन लागेको छ अति सुन्दर मानव जीवन यो अझ सुन्दर पार्ने कसोगरी हो ? गाउँ नगर सहर बनेको छ हाम्रो गाउँलाई नगर

-भुवन शिवाकोटी 'चौघरे'   साथी ! भेटियौं यही खाल्डोभित्र सँगै उकाली चढ्नु छ सँगै ओराली झर्नु छ परन्तु हरेक सकस र अप्ठ्यारोमा न्यानो मायाको छहारी आफ्नै खुट्टामा उभिएर बढाउनु छ चुनौतीपूर्ण जीवनको अग्रगामी यात्रा   हुन पनि अगाडि बढ्ने सवालमा हामी एउटै हौं जीवनका देब्रे वा दाहिने पाइला   प्रत्येक पाइला आफ्नै अर्को पाइलाका प्रतियोगी हुन्छन् प्रतिस्पर्धी खोज्न टाढा पुग्नु पर्दैन बुझ्नु जरूरी छ   परन्तु अझै बुझ्न जरुरी छ जब विजयी हुन्छौं एउटा पाइला विना अर्को पूर्ण हुन सक्दैन जब

-रजनी खत्री   तिमीले भनेकै केटासँग बिहे गरी गएँ आमा तिम्रो इज्जत अनि प्रतिष्ठा राखिदिएँ आमा पराइघरको बुहार्तन अनेकौं सहिरहें आमा कति साँझ पकाउने सामान नहुँदा भोकभोकै पेट कसेर रातभरि रोएँ आमा सबै पीडा भुलेर खुलेर हाँस्न चाहेँ त्यो पनि स्वतन्त्रता थिएन आमा बातबातमा धनी बाउकी पुलपुलिएकी छोरी भने तर पनि कसैलाई जवाफ लाइन आमा तिम्रो संस्कार लिएर आएँ सबै वचन सहें आमा चाडपर्व, तिथि श्राद्धमा आफनै जन्मदिनमा पनि कुटाइ खाएँ आमा तर पनि तिमीलाई पीडा

-गिरिराज डल्लाकोटी १. पछिसम्म के के हुने हो आमा दैलोठेलामा बाबा सधैं मेलामा विदेशमा कति रुने हो २. खेतबारी बाँझै पारेर जोरीपारी हाँस्दा हुन् आलीआँठा मास्दा हुन् लुकी लुकी साँझै पारेर ३. चुहिएको छानो उस्तै छ छिमेकीले ठोके टिन आफ्नो भने रिनैरिन घर पनि सानो उस्तै छ ४. पैसा फल्ने बुटो रैनछ बुढापाका भन्दैथे आफ्नै बारी खन्दैथे साँच्चै रैछ झूटो रैनछ ५. सन्तोषको नामै भएन छोराछोरी नाङ्गा छन् इष्टमित्र

-नितिश जयपाल राजस्थान, भारत   संघर्षको गाथा व्यक्त गर्ने अनुहार अनन्त गहिराइमा भासिएका आँखा जीवनदानका लागि नियालिरहेका मानौं केही भनिरहेका युगौंदेखि भएको अत्याचारको गाथा कायाको धमिलो छाया कालो अतीतको चोटलाई लुकाइरहेछ तैपनि सिक्रीले बाँधिएका पखेटा फट्फटाउन आतुर छन् उड्न बेचैन छ अधीर छ आकाशको अनन्त उचाइ छुन लेख्न एउटा नयाँ इतिहास गार्गीको पराक्रमलाई दोहोराउन तत्पर कल्पनाको एक अनन्त उडान आँखामा झल्किएको प्रकाश ब्रह्माण्ड जगमग गर्न व्यग्र छ गहिराइमा डुबेका यी

-दुर्गा वनवासी   सानी छँदा हजुरबाले गालामा दलेका खस्रा दाह्रीहरुसँगै खुब निस्सासिन्थें आमा ! हजुरहरुले त्यो स्पर्शमा अगाध वात्सल्य देखिरहँदा मलाई भने खै, कस्तो कस्तो उकुसमुकुस भएर आउँथ्यो बिल्कुलै संवेदनाशून्य कलिला चल्ला झम्टिने हिंस्रक, निर्दयी बाजजस्तो खस्रो, कर्कश स्पर्श बुझ्नै सक्तैनथें आमा !   किशोर वयमा नैतिक शिक्षा पढाउने गुरुका तिखा आँखा र छरिता हातहरुले उसैगरी अत्याउने गर्थे हजुरहरुको उपस्थितिमा शिरमाथि आशीर्वाद दिने ती 'आदर्श' हात ट्युसन कोठामा अचानक 'आक्रामक' बनेर खै, कसरी चिप्लिन्थे र तल तल